مغز آلبرت انیشتین همواره یکی از موضوعهاي جالب برای تحقیق و مطالعه ي دانشمندان بوده است؛ زیرا وی یکی از سرشناسترین نابغه هاي قرن بیستم شناخته میشود.

۷ ساعت پس از مرگ آلبرت در ۱۹۵۵، مغز آلبرت بدون اجازه از خانواده اش توسط Thomas Stoltz Harvey بیرون آورده شد."هاروی" مغز آلبرت را به خانه اش برد و آنرا داخل یک ظرف شیشه يی نگهداری کرد. هر چند او بعد به دلیل انجام این کار از محل کارش که مخصوص تشریح اجساد بود اخراج شد.

چند سال بعد، "هاروی" از Hans پسر بزرگ آلبرت برای مطالعه و بررسی مغز پدرش اجازه گرفت و تکه‌هايی از مغز آلبرت را برای دانشمندان مختلف در سرتاسر دنیا فرستاد. یکی از این دانشمندان به نام Marian Diamond بود که در دانشگاه UC Berkeley بود. او با مطالعه ي قسمتی از مغز آلبرت، متوجه شد که در مغز او در مقایسه با یک شخص معمولي، به گونه ي قابل توجهی حجره هاي گلیال- که مسوول ترکیب و مرتب کردن اطلاعات هست- وجود دارد.

در مطالعه ي دیگر پروفسور ساندرا ویتسون فهمید که مغز آلبرت دارای کمبود یک چین خاصی از مغزش است که شکاف Sylvian نامیده می‌شود. ویتلسون مشاهده کرد که این استخوانبندی غیرمعمول به اعصابها در مغز آلبرت اجازه می‌دهد که بهتر با دیگران رابطه برقرار کند.

نتایج مطالعه ي دیگری نشان می‌داد که در مغز آلبرت بزرگی آویختگی جداری زیرین که اغلب درگیر توانايی‌های ریاضیات هست، بیشتر از انسانهای معمولی بود.